Rozdział czwarty. Początki

Wszedłem nadal bojąc się tego co ma nastąpić. Nie chciałem znów patrzeć na jego twarz. Rany, które mi zadał, wciąż wydawały mi się świeże. A co jeśli on mnie pamięta? Shuji… błagam cię. Jeśli znów chcesz mnie wyśmiać, obiecuję, że się zabiję. Czułem się jakbym szedł na ścięcie. Znów powitała mnie młoda, uśmiechnięta miło kobieta i zaprosiła do gabinetu doktora. Ścisnąłem pasek od torby i ruszyłem niepewnie, jakby podłoga miała się pode mną zapaść. Serce waliło mi jak oszalałe. Jakbyście się czuli oddając swoją osobę pod opiekę swego długoletniego kata?

Szedłem powoli korytarzem, byłem skulony i przerażony, nie chciałem, by te wszystkie dzieci na mnie patrzyły. Właśnie wróciłem po śmierci matki do szkoły. W głowie wciąż miałem obraz jej wiszącego bezwładnie ciała. Usiadłem pod ścianą i schowałem twarz w dłoniach. Nigdy nie byłem chłopcem takim jak inni. Byłem spokojny i grzeczny, nieskory do bójek. Zdecydowanie lepiej gadało mi się z dziewczynkami, ponieważ i one z reguły były spokojne, ale miały swoje „babskie sprawy”, w które nie chciałem być przypadkiem wciągnięty, dlatego często bywałem sam. Ale teraz… wszyscy dziwacznie na mnie spoglądali, odwracali wzrok i mijali. Plotki. Mogą ugodzić człowieka prosto w serce, prawda? Gdy zadzwonił dzwonek, dźwignąłem się i wszedłem do klasy. Zająłem swoje stałe miejsce i zapatrzyłem się w to, co znajdowało się za oknem. Wszystko w moich oczach było smutne, przygnębiające i wprowadzało wisielczy nastrój. Usłyszałem stukot obcasów nauczycielki, więc pospiesznie wstałem i razem zresztą klasy powitaliśmy kobietę, ze zdziwieniem odkryłem, że obok niej stoi chłopiec, którego wcześniej nie widziałem.

-To Asashi Shuji. Od dziś będzie się z wami uczył. Asashi, przywitają się ładnie.

-Jestem Asashi Shuji i przeprowadziłem się właśnie z Ameryki razem z rodzicami. Lubię piłkę nożną i koszykówkę.- uśmiechnął się szeroko, od razu wydał mi się miły. Jakże się myliłem.

-Oh. Yuta. Miło nam, że się pojawiłeś. Mam nadzieję, że wszystko w porządku.-rzuciła nieumyślnie i dopiero po chwili zdała sobie sprawę z gafy jaką popełniła, odchrząknęła i odwróciła się udając, że nic się nie stało.

Na przerwie śniadaniowej siedziałem sam w kąciku i patrzyłem na śniadanie. Dość obfite zresztą, Ktoś rzucił na moja sylwetkę cień, więc odruchowo uniosłem głowę do góry. Asashi. Na jego ustach czaił się wredny uśmieszek.

-Co, zbijasz masę cioto?- kopnął moją śniadaniówkę, a ja wystraszony wbiłem się w ścianę. Nigdy nie słyszałem tego dziwnego określenia, ale czułem podświadomie, że to obelga.- Haha! Pedał!

To był jeden z tych dni. A miało być ich jeszcze więcej.

Wszedłem powoli do gabinetu, ale moje nogi z każdym kolejnym krokiem powoli odmawiały mi posłuszeństwa, trzęsłu się i zginały.

-Dzień Dobry…- rzuciłem cicho. Miałem dreszcze i zrobiło mi się zimno, chociaż na zewnątrz był zabójczy upał. Nie podniosłem wzroku.

-Witaj Yuu… O mój Bo…!- nic więcej nie usłyszałem, przed oczami zrobiło mi się ciemno, a w uszach rozległ się przeciągły, okropny pisk. Upadłem na podłogę, uderzając w posadzkę policzkiem.

Nie wiele potem pamiętałem. Poczułem chwilowe ciepło, wtuliłem się w obiekt, który tak mnie miło ogrzewał, a potem najzwyczajniej odpłynąłem, zostawiając troski za sobą.

Otworzyłem oczy i natychmiast je zamknąłem, gdyż podrażniło je ostre światło.

-Witam wśród żywych Yuta.- przyjemny, męski głos sprawił, że po moich plecach przebiegł dreszcz. Ponownie rozchyliłem powieki i ujrzałem nad sobą przystojną twarz Asashi'ego. Nie wyglądał na wesołego, choć w jego głosie słychać było wyraźną ulgę.- Przespałeś kilka dobrych godzin. Jak się czujesz?

-Mdli mnie…- westchnąłem i chwyciłem za brzuch, nieprzyjemne otępienie, opanowywało moje ciało. Nienawidziłem tych momentów, ale zdawałem sobie przecież sprawę z tego, że szybciej dzięki temu chudnę. To najszybsza droga. Zwłaszcza jak czasem zaszaleję i zjem kilka paczek ciastek. Najszybciej zapychają mój żołądek.

Lekarz pomógł mi wstać i zaprowadził do łazienki.

-Nie pozwolę ci wymiotować...- nie słuchałem dalej jego przemowy, rzuciłem się w kierunku muszli klozetowej i zwymiotowałem. Żółcią. Po kilku minutach było po wszystkim, umyłem twarz i opłukałem usta.- Słuchasz mnie w ogóle?

Wzruszyłem ramionami i oparłem o zlew, przez co moje włosy opadły na czoło i oczy.

-Niespecjalnie.- westchnąłem.- Mogę wiedzieć, gdzie mam spać?

-Tak… Jasne… Mów mi Shuji. Po prostu.

-Mam się do ciebie zwracać po imieniu? Śmiało i nietaktownie.*

-Jestem nietaktownym człowiekiem.- zaśmiał się uprzejmie.

-Zdaję sobie z tego sprawę.-mruknąłem pod nosem, z nadzieją, że nie usłyszy.

-Coś mówiłeś?- spytał, a ja uśmiechnąłem się pod nosem.

-Nic takiego, doktorku.

Wyszliśmy z toalety i udaliśmy na piętro. Przez cały czas mnie podtrzymywał, bo moje nogi odmawiały posłuszeństwa. W końcu wprowadził mnie do sporego pokoju i posadził na niezwykle, ku mojemu zdziwieniu, wygodnym łóżku. Cały pokój utrzymany był w jasnych kolorach. Meble były białe i widać było, że praktyczne. Łóżko również było białe, ale pościel na nim była czarna. Na ścianach wisiały jakieś miłe dla oka obrazki.

-Nieskromnie stwierdzę, że to nasz najlepszy pokój. Tutaj jest twój azyl, Yuta. Kiedy nie będziesz mógł wytrzymać na badaniach i zajęciach, będziesz mógł tu wejść i odpocząć. Dbaj o niego.

-Nie mam zamiaru urządzać dzikiej imprezy, doktorku.- mruknąłem i westchnąłem.- Ładnie tu i… wygodnie.

-Cieszy mnie to. No dobrze, zaraz wniosę twoją torbę, a za jakąś godzinę zawołam cię do mojego gabinetu. Czas na pierwszą wspólną rozmowę, mój drogi pacjencie.- uśmiechnął się serdecznie. Moje serce przyspieszyło. Ten uśmiech… taki kochany i zarazem taki znienawidzony. Ciężko jest kochać kogoś kto był twoim największym koszmarem, a teraz, o ironio! Jest kimś kto ma mnie wyciągnąć ze stanu… do którego sam przyłożył swoją rękę. I śmiem twierdzić, że to w dużej mierze, przez niego tu siedzę.

-Jasne. Pozwól, że się prześpię. Nie czuję się najlepiej.

-Obudzę cię, jak będzie taka potrzeba.- wyszedł, zamykając cicho drzwi, wyjąłem telefon i zadzwoniłem do brata. Powiedziałem mu że wszystko w porządku. Nie wspomniałem o incydencie, który miał miejsce na samym wejściu do gabinetu. Lepiej żeby nie wiedział o tym, że jakiś facet mnie dotykał, podczas gdy ja byłem nieprzytomny. Zdawał sobie sprawę z moich… preferencji. I cały czas mi powtarzał, że się o mnie boi. Odłożyłem komórkę na stolik nocny i skuliłem na materacu, leżąc tyłem do drzwi. Miałem szczerą nadzieję, że podczas mojego pobytu w klinice, życie nie postanowi znów wyruchać mnie w dupę. Auć. Stałem się ostatnio zbyt wulgarny. 

**********************************************************************************

*Jakby ktoś nie wiedział, w Japonii trzeba się dobrze znać, być przyjacielem kogoś, by móc zwracać się do siebie po imieniu

W końcu! ^^ Wczorajsze zakupienie 22 Kurosza i przeczytanie go dało mi siły xD Możliwe, że jutro też się zajmę pisaniem ^^ Pozdrowionka i liczę na duuużo komentarzy, by moja wena była najedzona ^^