Human- rozdział trzeci

Fenir nie miał nawet zamiaru wychodzić na dwór, ubrał jedynie pelerynkę i pobiegł do swojej łaźni, przyjrzał się swojemu odbiciu w lustrze i uśmiechnął, poprawiając bujną czuprynę. Był chudy i niewysoki, sprawiał wrażenie osoby słabej i delikatnej, co nie pasowało do jego rasy, która w całym Asnave uznawana była za bezwzględne, krwiożercze bestie. Rudzielec, miał nieskazitelną, mleczną cerę. Do całego „zestawu” jak ulał pasowały duże, zielone oczy, okalane przez gęste, ciemne rzęsy.  Chłopiec miał na sobie białą koszulę z zieloną kokardą oraz ciemnozielone pasujące do kokardy spodenki na szelkach, peleryna również była ciemnozielona, a na niej wyszyte były złotą nicią misterne wzorki.

Rudzielec pobiegł dawno nieużywanymi przejściami przez kuchnię do piwnicy pałacowej, gdzie trzymani byli ludzie, czując tyle żywych istot chłopiec poczuł głód, ale starał się go ignorować. Niemal od razu wyczuł woń chłopaka widzianego w sali tronowej, dopiero teraz zaczął się skupiać na zapachu blondyna. Lawenda… ciastko cynamonowe…? Dziwna woń. Wzruszył ramionami i podążył za zapachem, powoli zajrzał do celi. Valentine nie miał szansy go zobaczyć, w przeciwieństwie do młodego demona, który miał niezwykle wyczulone zmysły.  Przestał na chwilę oddychać, a to przez zachwyt, nigdy nie widział tak przystojnego mężczyzny, z jego ust wyrwało się westchnienie. Otworzył szeroko oczy, a chłopak wstał z wilgotnej ziemi. Rudzielec przerażony wizją złapania przez nieznajomego, szybko uciekł z lochów… zapominając zamknąć drzwi celi. Przypomniał sobie o tym dopiero, gdy był już daleko od podziemi zamczyska. Był przerażony, bał się wyznać to ojcu, znając jego wybuchowość. Gdy usłyszał strażników szaleńczo biegających po pałacu już wiedział. Współdziałał z przeciwnikiem ojca. A było to surowo karane.

Gdy tylko Valentine zorientował się, że nie jest w celi sam, zerwał się na równe nogi i podbiegł do drzwi. Był bardzo zdziwiony, gdy okazało się, że nie był zamknięty, usłyszał jakiś tupot i pomyślał tylko o jednym: droga ucieczki. Poruszał się ostrożnie za rozchodzącym się dźwiękiem obcasów,  natrafił na małe przejście, zaklął pod nosem. Wtem usłyszał podniesione głosy, szybko wcisnął się  w wąską dziurę w ścianie i zacisnął powieki. Modlił się do swoich przodków, by ochronili go i mógł spokojnie wydostać się z zamczyska. Najwyraźniej jego modły zostały wysłuchane, bo strażnicy po kilku minutach wybiegli z lochów, najprawdopodobniej poinformować króla o zbiegu. Blondyn niewiele myśląc przecisnął się przez szparę i wydostał na jakiś korytarz. Wyglądał on zupełnie inaczej niż te, którymi był prowadzony jakiś czas temu. Podłoga, podobnie jak ściany, była z kamienia, paliło się zaledwie kilka pochodni, które nadawały miejscu złowieszczy charakter. Valentine wzdrygnął się i puścił na przód, mając nadzieję, że znajdzie wyjście.

Błądził po zimnych korytarzach, ale nigdzie nie widział wyjścia, zaczął się niepokoić tym, że chodził w kółko. Nagle jego oczom ukazały się spróchniałe, drewniane drzwi, niemal rozpłakał się ze szczęścia i padł na kolana, dziękując bogom za ich łaskę. Szybko jednak doprowadził się do porządku i ostrożnie otworzył drzwi, z radością odkrył, że jest to wyjście prowadzące na zewnątrz, wbiegł po schodach i już po chwili oddychał świeżym powietrzem. Okręcił się w kółko, by zobaczyć czy przypadkiem nigdzie nie ma strażników. Nie było. Zobaczył pałac  jedynie w oddali. Rozejrzał się ponownie i pobiegł jak najszybciej znaleźć swój miecz.

Wędrował dość długo, bo zaszedł na miejsce, gdy już zmierzchało, cały czas martwił się o to, że ktoś za nim podąża i doniesie o jego położeniu.

Muszę jak najszybciej dostać się do Niben. Z tego co mówił mi tata, właśnie tam znajduje się główna siedziba asnavskich rebeliantów.

Blondyn, ku swej uciesze, stwierdził iż nie tylko jego miecz był bezpieczny, ale również zapasy. Założył szybko tobołek i niewiele myśląc puścił się biegiem na południe, wprost do Niben. Nie oglądał się za siebie, czasem tylko zatrzymywał się na kilka minut by wypocząć. Gdy nastał świt, ułożył się spokojnie pod jakiś drzewem i zasnął, nie obchodziło go zimno, ale ból w nogach. Śniła mu się piękna kobieta o długich, złocistych włosach. Wołała go i uśmiechała się w jego stronę, ukazując rządek, równiutkich, białych zębów.  Miała na sobie białą zwiewną suknie, po chwili przy jej boku znalazł się, również blond włosy, mężczyzna. Był bardzo podobny do Valentine. Objął kobietę i pocałował ją czule.

Valentine obudził się wyspany, czuł się lekko, jakby wszystkie obawy opuściło go po śnie, zjadł kromkę chleba i napił się łapczywie wody, szybkim marszem ruszył w dalszą drogę.

Do Niben dotarł po kilku godzinach, cieszył się, że miasteczko nie było położone daleko od stolicy Asnave. Wszędzie było cicho i pusto, chatki, mimo że wyglądały na zadbane, były opustoszałe, a przynajmniej tego można było się domyślić po ciemności jaka w nich panowała. Dopiero po przejściu przez bramę spostrzegł, wychylającą się nad inne budowle, świątynie. Udał się w jej stronę, by sprawdzić, czy rzeczywiście w mieście nie ma ani jednej żywej duszy. I nie pomylił się. Dotarłszy do metalowych zdobionych wrót usłyszał wewnątrz głosy.

-A jeśli zamordowali wysłannika? Co wtedy ? Zabrali miecz?- mówił zdenerwowany, męski głos.

-Nie zabiliby go, jeśli ukrył miecz. Postaraliśmy się, by Florence mu to przekazała. Nie zapominaj, że to mój siostrzeniec, a w mojej rodzinie…

-Płynie niemal błękitna krew, Lazarusie. Nie powtarzaj …

Valentine nieśmiało zapukał. Był już niemal pewien, ze to o niego chodziło w rozmowie. Metalowe, ciężkie drzwi otworzyły się, a chłopak nim dostrzegł kto mu otworzył, poczuł zimny metal na szyi.

-Ktoś ty?!- wrzasnął postawny, ciemnowłosy mężczyzna. Błękitnooki wystraszył się i odskoczył, odruchowo dobywając broni. Wtem ciemnowłosy otworzył szeroko oczy, a miecz wyleciał mu z rąk, które bezwładnie opadły wzdłuż jego ciała. W kilku krokach pokonał dzielącą ich odległość i porwał niższego w ramiona.-Nasza nadzieja! Florence nie kłamała!

Na zewnątrz wybiegło kilka innych osób, a Valentine zobaczył, że to nie tylko ludzie, ale i inne stworzenia. Rozpoznał wilkołaki, elfy lub centaury. Był w szoku, myślał, że rebelianci to maleńka kupka osób, a teraz okazało się, że nie wszyscy mieścili się w tak okazałej świątyni. Na każdej twarzy widział zmęczenie, które po chwili zaczęło przeradzać się w niezmierną radość. Trzymający go mężczyzna odsunął się z uśmiechem.

-Mam na imię Lazarus. Tak się cieszę, że dotarłeś tu cały i zdrowy. Martwiliśmy się, że nie uda Ci się, nasza kapłanka widziała jak pojmały cię demony, a potem kontakt z tobą się urwał. Chodźmy do świątyni.

Chłopak był zmieszany, nie znał nikogo, a oni traktowali go jak jakiegoś starego przyjaciela.

*********************************************************************************

Witajcie! ^^ W końcu trzeci rozdział Humana ;-; Wiem, wiem błędy i wgl. Mam zamiar zrobić ankietę, bo... mam mało komentarzy i przez to coraz mniej chęci na pisanie :c Dziękuję Roszpunci 

^^