Rozdział drugi

Kamerdyner pochylił się nad biurkiem i postawił przede mną herbatę.

-A więc o co tym razem chodzi, paniczu?- spytał z nieukrywaną ciekawością. Zerknąłem na niego z uśmiechem i podałem list. Obserwowałem jak z każdym przeczytanym słowem, na jego twarzy maluje się wyraźne zadowolenie.

- Znów ma panicz zamiar ubrać sukienkę?- uśmiechnął się kpiąco.

-To było tylko raz! No... dwa razy. I to nie z mojej woli! – obruszyłem się i schowałem szybko twarz, na którą wypłynął niepożądany rumieniec.

Kamerdyner zaśmiał się z mojego zachowania, za co obrzuciłem go chłodnym spojrzeniem. Mimo mojej wyćwiczonej do perfekcji miny tak naprawdę lubiłem patrzeć jak się uśmiecha, to jest takie irytujące. Nie powinienem nic czuć w stosunku do demona. Naszym celem jest wzniesienie mnie na wyżyny i dokonanie zemsty na moich oprawcach, nie ma czasu na romanse. Zwłaszcza, że to mój sługa, dużo starszy sługa. No i do tego oboje jesteśmy mężczyznami. Zaczerwieniłem się jeszcze bardziej zdając sobie sprawę z tego o czym myślę.

Co ze mną jest nie tak?- pomyślałem i żywo zacząłem kręcić głową.

-…Paniczu?- zamarłem i spojrzałem na Sebastiana.- Czemu…?- wyglądał jakby już dłużej nie mógł udawać powagi.

Zaczerwieniłem się jeszcze bardziej.

-Wracajmy do pracy, Sebastianie- burknąłem pod nosem, doskonale sobie zdając sprawę z tego, że demon i tak to usłyszał. Wstałem i podrapałem w zamyśleniu brodę.- Porywane są młode dziewczęta i kobiety. Są znajdywane po paru dniach, bez widocznych śladów na ciele. A na dokładkę, każda z nich jest przebrana za postacie z baśni…

Założyłem ręce na plecy i zacząłem powoli krążyć po gabinecie.

-Paniczu, w takiej sytuacji nie widzę potrzeby odwiedzania rodzin ofiar.- powiedział uprzejmie Sebastian.

-Ale mogą nam powiedzieć jak zachowywały się ofiary w dzień zniknięcia. To może być ważny trop.

-Ma panicz rację. Może Yard ma już jakieś zeznania świadków i rodzin? To by pozwoliło na zaoszczędzenie czasu. Każda minuta może być cenna.

Przytaknąłem niewyraźnie. Potem w głowie zaświtała mi pewna myśl.

-Zdobądź odpowiednie dokumentu od Yardu i wyruszymy do Londynu. Musimy skontaktować się z Undertakerem.

Mężczyzna w garniturze ukłonił się i szybko opuścił pomieszczenie, ja w tym czasie pozwoliłem sobie na dokładnym przeanalizowaniu listu i liście zaginionych. Daty porwań nie miały żadnego punktu zaczepienia, co dało mi więcej do myślenia. W końcu doszedłem do wniosku, że musi atakować upatrzone dziewczyny.

Muszę obejrzeć ich ciała. Nie do końca ufam temu przebiegłemu grabarzowi. Może mnie oszukać tak dla zabawy.- westchnąłem cierpiętniczo i wypiłem herbatę, potarłem swoje skronie, gdyż zaczęła mnie boleć głowa.                                                                                                                                

Przyjrzałem się stercie papierów, na biurku i niemal jęknąłem. Szybkim krokiem poszedłem do biblioteki, zacząłem przeglądać półki, aż w końcu znalazłem grube tomiszcza z różnorakimi utworami przeznaczonymi dla dzieci.

-Grimm… Andersen…- pokiwałem głową z aprobatą, podstawiłem pod daną półkę drabinkę i zacząłem się po niej wspinać. Niestety, gdy chwyciłem grubą księgę zachwiałem się i puściłem ją, a ta spadła na ziemię. Zacząłem panicznie machać rękoma, krzyknąłem krótko, gdy moje stopy nie stał na drabince, zasłoniłem twarz rękoma i skuliłem się, upadając uderzyłem się w kolano i z impetem upadłem na lewą nogę. Poczułem ostry ból, jęcząc boleśnie podszedłem o stolika w ogóle nie przejmując się leżącą na ziemi książką. Usiadłem bardzo powoli i nieumiejętnie zdjąłem buta oraz zakolanówkę. Westchnąłem ciężko obserwując napuchniętą kostkę, miała czerwony, ale powoli przechodzący w przypominający fiolet, kolor. Miałem lekko obdartą od niewygodnych butów skórę. Delikatnie dotknąłem kostki i jęknąłem z bólu.

Cholera, Sebastianie potrzebuję cię. Nie dam sobie sam rady.- od razu zbeształem się za swoje żałosne myśli i wstałem. Cholernie mnie bolało, po paru krokach nie wytrzymałem i usiadłem na ziemi. Jakże żałośnie musiałem wyglądać, Sebastian będzie miał ze mnie ubaw po pachy. Jak ja nienawidzę się przed nim upokarzać.

Znów chciałem wstać, ale po chwili zrezygnowałem.

-Mey-Rin?!- krzyknąłem w stronę drzwi, ale nie spotkałem się z żadnym dźwiękiem z drugiej strony. Od razu uderzyłem się dłonią w czoło. Przecież była niedziela, służba miała wychodne i tylko Sebastian pozostawał na miejscu.

Siedziałem na podłodze dość długo i żałośnie wołałem o pomoc. W końcu usłyszałem jak drzwi biblioteki otwierają się, a w drzwiach stanął Sebastian z różnymi dokumentami. Gdy mnie zobaczył przez ułamek sekundy na jego twarzy malował się niepokój. Chwilę później demon szedł do stołu i położył na nim wszystko co miał w rękach. Zaczął chichotać i uważnie mi się przyglądać.

-Witaj mój drogi paniczu. Masz jakiś problem?- spytał z wyraźną kpiną w głosie. Nie krył się z nią za bardzo, co tylko mnie rozwścieczyło.

-Z czego rżysz?!- wrzasnąłem zły, w głębi duszy było mi przykro, że ze mnie kpi, zamiast martwić się moim zdrowiem.

Najwyraźniej mój wrzask w jakim stopniu pomógł, gdyż podszedł do mnie i wziął ostrożnie na ręce oraz posadził na kanapie przed kominkiem. Poczułem jak dotyka mojej nogi, co obwieściłem jękiem.

-Idioto! To boli!- odepchnąłem jego ręce. Demon chwilę milczał, obserwując moją nogę.

-Nic dziwnego, że boli. Masz zwichniętą kostkę. Nie ruszaj nogą, bo pogorszysz jej stan, paniczu - szybkim krokiem opuścił bibliotekę, a ja zostałem sam i patrzyłem na pusty kominek. Kamerdyner powrócił po paru minutach z jakimś kawałkiem materiału, gąbką oraz miską wody. Podszedł do mnie i uklęknął na jedno kolano. Bez słowa przemył moją opuchniętą nogę zimną wodą. Od razu poczułem w jakimś stopniu ulgę.

Sebastian chwycił moją nogę dokładnie obwiązał ją bandażem.

-A teraz paniczu… Opowiedz jak to się stało, że siedziałeś w bibliotece i masz zwichniętą kostkę.

Spojrzałem prosto w jego oczy.

-Przyszedłem do biblioteki, by znaleźć jakąś książkę z baśniami… No i znalazłem, ale była zbyt wysoko, więc wspiąłem się na drabinkę. Była bardzo ciężka, przechyliłem się i straciłem równowagę- podczas opowiadania o całym zdarzeniu, zarumieniłem się przez zażenowanie. Oczekiwałem ze strony kamerdynera kpiny, którą kierował do mojej osoby, gdy tylko zrobiłem coś głupiego.

-Musisz bardziej uważać, paniczu. Miałeś bardzo dużo szczęścia, że to tylko zwyczajne zwichnięcie- mówił i pozbierał z podłogi zakola nówkę oraz but, których pozbyłem się po upadku. Zaczął je ostrożnie zakładać.- Nie zawsze będę mógł Ci pomóc, a w tedy wszystko może mieć miejsce.

Wzniosłem oczy ku sufitowi, który teraz wydawał się być niezwykle interesujący. Starałem się ignorować obecność czarnowłosego, co było niezwykle trudne, gdyż ten świdrował mnie wzrokiem. W końcu nie wytrzymałem jego wzroku.

-Rozumiem. Przynieś mi jakieś ciasto i herbatę, a następnie opowiesz co masz.- rzuciłem niby od niechcenia.

-Deser? Nie jadł panicz nawet obiadu. Ale mogę zrobić mały wyjątek.- ukłonił się i wyszedł z pomieszczenia, cierpliwie na niego czekałem. Zrobiło mi się trochę zimno, zerknąłem przez okno i westchnąłem głośno. Padał deszcz, co w Anglii nie było jakąś nowością, jednakże nie przepadałem za taką pogodą, gdyż w rezydencji robiło się nieprzyjemnie chłodno.

Sebastian wrócił z małym talerzykiem i filiżanką herbaty, położył wszystko na stoliku przede mną i widząc jak się trzęsę napalił w kominku. Patrzyłem jak wykonuję tę czynność i chwyciłem jedno ciastko z czekoladą, wgryzłem się w nie i łakomie oblizałem wargi.

-Więc? Co przyniosłeś?- spytałem z nieukrywaną ciekawością.

Czarnowłosy podszedł do stołu i wziął papiery, które ze sobą przyniósł. Stanął nad sofą, i podał mi wszystkie dokumenty, czytałem je popijając powoli gorącą herbatę. Marszczyłem brwi niezadowolony tym co było tam napisane.

-Tu nie ma żadnego punktu zaczepienia! Jedyną poszlaką, jest to, że ofiary wychodzą z różnych przyczyn późnym wieczorem z domu, nie ma żadnych świadków… nic! Jeszcze dziś musimy wybrać się do Undertakera. Wypytamy go o stan ciał. Nie wierzę, że nie ma na nich żadnego śladu. Coś musi być.

-Paniczu nie wiem czy to dobry pomysł. Zanosi się na burzę. Powinniśmy przeczekać na poprawę pogody…

-Nie będziemy na nic czekać, do cholery jasnej! Chcę jak najszybciej zakończyć tą sprawę.

Demon westchnął i ukłonił się nisko.

-Oczywiście, paniczu.

Wyszedł z pomieszczenia i przygotował powóz, po dwudziestu minutach, przyszedł z moim kapeluszem, płaszczem i laską, która obecnie była mi niezbędna. Ubrał mnie, a ja powoli- podpierając się laską ruszyłem do wyjścia, kamerdyner podążał za mną, po jakimś czasie już zmierzaliśmy do Londynu, by odwiedzić szurniętego grabarza i dowiedzieć się w jakim stanie znajdowały się ofiary, gdy do niego trafiły. Wieczorem znajdowaliśmy się już przed zakładem pogrzebowym. Musiałem parę razy odetchnąć, wiedząc, że ciśnienie może mi bardzo podskoczyć przez infantylne i nieco dziwaczne zachowanie grabarza.

Z pomocą Sebastiana wysiadłem z powozu i weszliśmy do pustego zakładu. Panowała w nim ciemność, jedynie mała świeczka, stojąca na jednej z trumien dawała nikłe światło, wyglądało tak, jakby nikogo nie było, ale ja doskonale znałem zagrania Undertakera.

-Hraaaaaabioooo… Hihihi!- usłyszałem szaleńczy chichot białowłosego, stałem wyprostowany i przygotowany na jego nagłe wyjście z jednej z trumien.

Gdy poczułem dłoń na mojej klatce piersiowej, a drugą na brzuchu, zaniepokojony spojrzałem na kamerdynera, ale ten obserwował groźnie coś, co znajdowało się za mną. Po chwili ujrzałem, opadające na moje policzki, białe włosy, a wzrok Sebastiana zdawał się zabijać grabarza, który próbował wrzucić mnie do jednej z trumien. Czarnowłosy bardzo szybko odepchnął grabarza i schował moją osobę za swoimi plecami. Gdy zerknąłem na białowłosego miał przez parę chwil niezadowoloną minę, jednakże po chwili znów głupio się uśmiechał. Odchrząknąłem i wyszedłem zza pleców demona.

-Witaj, grabarzu – poprawiłem niesforną grzywkę, która postanowiła wpadać na moje oczy. Od razu zanotowałem w głowie, że powinienem ją przyciąć. A raczej Sebastian powinien.-Sprowadzają mnie do Ciebie pewne morderstwa, do których dochodzi w Londynie i jego okolicy. Zgaduję, że nasze drogie ofiary trafiają do Ciebie.

-Chciaaaałbyyyś jakieeeś infooormaaacje o ofiaaarach, hraaabio?- shinigami celowo przeciągał niektóre samogłoski, przez co ciśnienie mi podskoczyło. To było takie irytujące.

-Właśnie, chcę wiedzieć wszystko o przyczynach śmierci każdej z nich. Chcę znać każdy szczegół, którego nie zna Yard.

-Oczywiście hraaabiooo… Jest tylko jedna mała rzecz, którą musisz zrobić. Musisz mnie rozśmieszyć, ale twój wierny pies musi wyjść.

Odwróciłem się w stronę Sebastiana, który mrużył niebezpiecznie oczy i wyglądał jakby tylko jedna mała rzecz powstrzymywała go od rzucenia się grabarzowi do gardła.

-Paniczu… uważam, że nie jest to najlepszy po…

-Wyjdź.-uciąłem krótko jego wypowiedź, czarnowłosy tylko się ukłonił i wyszedł sztywnym krokiem, wyraźnie niezadowolony.

Gdy tylko drzwi za demonem zostały zamknięte, Undertaker podszedł do mnie i najzwyczajniej w świecie zaczął mnie bez jakiegokolwiek skrępowania dotykać. Czując jego dłonie na swoim ciele, chwyciłem je i próbowałem odciągnąć od siebie.

-Puść mnie! Puszczaj!- krzyczałem głośno, a grabarz wykonał moją prośbę, łapiąc się za brzuch i głośno śmiejąc. Musiałem przyznać, że na chwilę spanikowałem, bojąc się o to co chce mi zrobić. Do zakładu wbiegł Sebastian, ale dałem mu znak ręką, że wszystko ze mną w porządku.

Czekaliśmy cierpliwie, aż shinigami się uspokoi, słyszałem jak na zewnątrz szaleje burza. Czułem, że ta rozmowa będzie długa.

Gdy w końcu białowłosy uspokoił się i wygiął usta w typowy dla siebie uśmieszek, usiadłem na jednej z trumien.

-Powiedz Nam w jakim stanie trafiały do Ciebie dziewczęta. Co było przyczyną ich śmierci?

Grabarz przyłożył swój długi paznokieć do ust i przejechał po nich.

- Są tylko trzy- powiedział w końcu, więc wytężyłem słuch.- Snow White, Sleeping Beauty oraz Little Mermaid. Każda umarła w typowy dla swojej postaci sposób. Pierwsza – zatrucie. Druga – ukłucie zatrutą igłą. Trzecia – utopienie.

Zerknąłem na Sebastiana, lecz ten miał nieodgadniony wyraz twarzy. Zacząłem się zastanawiać.

-Skoro trzecią utopili to powinny byś jakieś ślady na ciele.- odezwał się w końcu kamerdyner.

-Niekoniecznie, demonie. Ofiara nie walczyła, a zabójca niemal idealnie zatuszował ślady na jej ciele.- powiedział Undertaker poważnie, a ja zszokowany spojrzałem na niego uważnie. Po chwili znów wrócił do swojego „ja”.- To wszystko hraaabiooo?

Przytaknąłem i wstałem podpierając się laską, skinąłem na kamerdynera głową, ruszając do wyjścia, byłem okropnie zmęczony tym dniem, a zwichnięte kostka dawała się we znaki. Marzyłem o jak najszybszym dotarciu do mojej rezydencji. Ta. Marzenia.

*********************************************************************************

Witajcie! ^^ Oto kolejny rozdział :D Pozwoliłam sobie użyć nazw naszych "księżniczek" po angielsku, bo dawały (przynajmniej w mojej głowie xD) jakiś klimat. Mam szczerą nadzieję, że się Wam spodoba ^^