Rozdział piąty

-Mam rozumieć, że głównym punktem zaczepienia są miejsca, które przyśniły Ci się w nocy, paniczu?- mój lokaj wyglądał na zbitego z tropu.

-N-no tak… -westchnąłem. Teraz, gdy myślałem trzeźwiej… to wydawało się irracjonalne i bezsensowne.- Uważam, że MUSIMY to sprawdzić.

Sebastian westchną i zamknął oczy.

- No dobrze paniczu… Sprawdzimy to jutro. Teraz powinieneś iść spać…- gdy tylko to powiedział, poczułem jak bardzo jestem zmęczony. Ziewnąłem i powłóczystym krokiem ruszyłem za demonem.

Gdy już byliśmy w sypialni dosłownie padłem twarzą na materac. Wyjęczałem coś niezadowolony, ponieważ kamerdyner wziął mnie na ręce i położył na łóżku poprawnie. Było mi wyjątkowo wygodnie, od razu usnąłem.

-Pora wstać paniczu. Musimy ruszać do Londynu. Letnia rezydencja jest już przygotowana na twój przyjazd.- usłyszałem głos demona. Powoli uchyliłem powieki, otarłem oczy i przeciągnąłem się.

-Już ranek?

-Wczorajszej nocy bardzo szybko usnąłeś, paniczu. Pamiętasz wygląd tych miejsc?- spytał z ciekawością i podał mi filiżankę z parującą herbatą. Wziąłem ją do ręki i powąchałem ją.

-Earl Gray z dodatkiem pomarańczy.

-Jak zwykle odgadłeś.- zaśmiał się miło i podszedł do szafy. Wyciągnął z niej ciemnoniebieski komplet.

Szybko wypiłem zawartość filiżanki i zjadłem rogalika z marmoladą, następnie Sebastian mnie ubrał oraz uczesał.

Po jakimś czasie siedzieliśmy już w powozie, dyskutowałem z Nim zawzięcie o miejscach, które widziałem w śnie.

-Teoretycznie… teoretycznie są znane przypadki ludzi z takimi umiejętnościami.- powiedział czarnowłosy.- Są w stanie podać wiele faktów z czyjegoś życia, sposób w jaki dana osoba zmarła… Więc musimy koniecznie to sprawdzić. Muszę przyznać, ze to zadanie sprawia mi ogromny problem.

-Chyba twojej dumie.- mruknąłem i zaśmiałem się z kpiną.- Nareszcie jest coś, czego nie wiesz demonie.

-Satysfakcjonuje to panicza?- ujrzałem błysk w jego burgundowych oczach.

Zamyśliłem się na chwilę.

-Owszem. Rzekłbym, że to cholernie satysfakcjonujące.

Zaśmialiśmy się oboje, przez resztę drogi poruszaliśmy mało ważne tematy, docinaliśmy sobie i żartowaliśmy.

Wieczorem udaliśmy się w pierwsze miejsce, które ujrzałem w śnie. Był to park św. Jakuba. Leżał na wschód od pałacu Buckingham, w dzielnicy City of Westminster.

Stałem na brzegu stawu i wpatrywałem się uparcie w swoje odbicie na tafli wody.

Zacząłem się rozglądać, poleciłem Sebastianowi, by uczynił to samo co ja.

-Paniczu. Znalazłem coś ciekawego.- odwróciłem się w jego stronę i szybko do niego podszedłem. W dłoni trzymał złoty, otwierany łańcuszek. Wziąłem go do ręki i otworzyłem.

-Przecież to Nasza Little Mermaid… - oglądałem wisiorek z każdej strony. W oczy rzuciły mi się literka.- „P”? Co to może oznaczać?

-Wracajmy do rezydencji. Przyjrzymy się naszyjnikowi. To może być kolejna ważna poszlaka.

Przytaknąłem. W posiadłości znaleźliśmy się stosunkowo szybko. Przez długi czas przyglądałem się wisiorkowi.

Był złoty, na bardzo cienkim łańcuszku, a zawieszka była w kształcie serca. W środku znajdowało się czarno-białe zdjęcie młodej dziewczyny o długich, ciemnych włosach. Z tyłu zawieszki była ozdobna litera „P” oraz nazwisko autora naszyjnika.

-Sebastianie, ustal w jak najszybszym czasie kto to jest.- wskazałem nazwisko. Westchnąłem, byłem już naprawdę zmęczony tą sprawą, upiłem łyk czarnej herbaty, którą właśnie przyniósł kamerdyner.- został Nam jeszcze ten zaułek, o którym Ci wspominałem w powozie.

Demon u kłonił się.

-Oczywiście, paniczu. Proponuję udać się tam z rana.

-Tak zrobimy, oraz odwiedzimy Jeremy’ego. Trzeba się z nim podzielić znaleziskiem. Skoro na dziś koniec pracy, przygotuj mi ciepłą kąpiel… marzę tylko o tym…

Po około pół godzinie siedziałem już w gorącej wodzie, na moje usta wypełzł leniwy, zadowolony uśmiech. Czułem jak wszystkie moje mięśnie odprężają się pod wpływem ciepłej wody. Mojej głowy nie zaprzątało nic, ani nikt. Palce kamerdynera przyjemnie masowały skórę mojej głowy, wcierając we włosy szampon, o przyjemnym, lawendowym zapachu. Nieświadomie zamruczałem, ale Sebastian nie skomentował tego.

*Sebastian*

Delikatnie wcierałem w jego włosy szampon, to było bardzo przyjemne uczucie, gdyż jego włosy były miękkie, przyjemne w dotyku.  Klęczałem przed wanną  i myłem jego włosy, gdy usłyszałem mruczenie.

Otworzyłem szeroko oczy, byłe niezwykle zszokowany, że mój panicz… mruczał. Jednakże mimo ogromu doznanego szoku kontynuowałem swoją czynność. Chwyciłem stojący obok mnie kubełek z ciepłą wodą i zacząłem zmywać pianę z jego głowy.

Uniosłem go powoli, co skomentował tylko niezadowolonym pomrukiem. Już o własnych siłach stanął na dywaniku i uniósł ręce, sprawnie wytarłem ciało panicza i ubrałem na nie koszulę nocną.

-Pójdę do biblioteki… mam ochotę poczytać coś przed snem…

Przytaknąłem i odprowadziłem go wzrokiem. Musiałem na niego uważać. Po raz pierwszy tak bardzo się o niego… bałem. Nasz przeciwnik jest wyjątkowo sprytny, inteligentny i niebezpieczny. Jeden fałszywy ruch i może skrzywdzić MOJEGO panicza. Mimo swojej codziennej maski wiedziałem kim tak naprawdę jest Ciel Phantomhive.  Potrzebuje ciągłej ochrony i opieki. Śpi na ulubionej poduszce, bez której ani rusz, uwielbia słodycze.

Muszę to w końcu przyznać. Mój panicz jest niewiarygodnie uroczy i zdaję sobie sprawę z tego, że wielu ludzi zechce to wykorzystać do swoich celów. Zadrżałem, mimowolnie przed oczami stanął mi obraz Undertakera, który bezczelnie dotykał Ciela. Przecież on nawet nie wiedział do czego ten stary zboczeniec zmierza!

Nowy Plan na życie.

Za wszelką cenę chronić mojego małego panicza.

*Ciel*

Chwyciłem książkę, która mnie zaciekawiła. Poe… lubiłem tego autora, lecz jego dzieła niespecjalnie pomagały mi w zaśnięciu. Z książką pod pachą ruszyłem do sypialni i położyłem się na łóżku, otworzyłem na pierwszej stronie. Książka mówiła o trzech rozbitkach, dwóch z nich zamordowało i zjadło towarzysza niedoli. Ta historia mi coś mówiła, ale nie byłem na tą chwilę w stanie sobie przypomnieć skąd ją kojarzę. Dzieło odrobinę mnie obrzydziło, więc odłożyłem książkę czym prędzej na szafkę nocną. Westchnąłem ciężko i zakopałem się pod kołdrę. Może pokusić się o jeszcze jeden spacer do biblioteki? Rozmyślałem, po paru minutach usłyszałem jak drzwi otwierają się. Wiedziałem doskonale, że to Sebastian.  Otworzyłem oczy i spostrzegłem, że trzyma w dłoni książkę, którą przed chwilą czytałem.

-Poe? To chyba nie jest najlepsza lektura do poduszki…

Usiadłem powoli i przytuliłem swoją ulubioną poduszkę.

-Taaa… z resztą, nie kojarzysz tej sytuacji? Mam wrażenie, że gdzieś o niej słyszałem…

-O jakiej sytuacji mówisz, paniczu?

- O tych trzech rozbitkach z książki… Zjedli swojego przyjaciela. –zaśmiałem się gorzko.- z tego co wiem o naszej sprawie… jest łudząco podobna. Książę zaskarbia sobie zaufanie dziewcząt, a potem zdradza je i zabija… Jednakże to nie to do czego piję.

Sebastian na chwilę zamyślił się.

-Masz całkowitą rację, Paniczu. Sytuacja opisana w książce wydarzyła się naprawdę. Co więcej, było to rok po wydaniu książki, a zjedzony miał to samo imię i nazwisko jak w książce… Ale teraz czas spać. Dobranoc.

-Dobranoc Sebastianie. Położyłem się i okryłem kołdrą, po chwili kamerdyner opuścił pokój, a ja zasnąłem.

*********************************************************************************

Witajcie ^^ Przybywam z piątym rozdziałem. Ostatni tydzień był dla mnie niezwykle ciężki i to nie przez szkołę. Dziękuję, nowym czytelnikom za wspaniałe komentarze, naprawdę podniosły mnie na duchu. Do zobaczenia za tydzień! ^^