Pięć nocy w Freadbear's Fright - noc piąta

Obudził się dość szybko, tym razem nie dręczyły go żadne koszmary, co przyjął z niebywałą ulgą. Zmierzwił swoje przydługie włosy z uśmiechem i w tym momencie odkrył, że leży na czymś miękkim, ale nieco chłodnym.

-Jak się czujesz? Wyspałeś się?- zapytało jego wygodne posłanie, a raczej Vincent. Widocznie był zaciekawiony swoim gościem i odezwał się w nim instynkt opiekuńczy… no na tyle opiekuńczy, na ile może być opiekuńczy seryjny morderca. Jeremy uniósł się lekko z jego klatki piersiowej, był lekko oszołomiony.- Musiałeś być nieźle wymęczony…

-Tak… wyspałem się. Masz rację, byłem trochę zmęczony…-odpowiedział niepewnie i nieco odruchowo. Wstał pospiesznie i zerknął na zegarek.- Już szesnasta? Mogłeś mnie obudzić…

-Nie chciało mi się… Uroczo wyglądasz gdy śpisz…- mruknął ciszej i mogło się mieć wrażenie, że zaraz się zarumieni, podobnie jak nocny stróż, którego twarz niemal od razu pokryła się wyrazistą czerwienią. Odwrócił się do niego tyłem i zakrył swoje policzki dłońmi. Złotowłosy poczuł jakąś dziwaczną satysfakcję po tym jak zareagował brązowowłosy.

-Uhm… dzięki?- powiedział cicho, ten mężczyzna tak strasznie go zawstydzał!

Uszasty podszedł go niego bliżej i objął go w pasie, zanurzył twarz w jego miękkich włosach i zaciągnął się ich świeżym, kwiatowym zapachem. Zaczął leniwie gładzić brzuch chłopaka, docierając dłonią aż do piersi, w której bardzo szybko biło serce.

-Bum… Bum Bum…- udawał rytm uderzeń mięśnia i pocałował ramie zasłonięte starą i zbyt dużą koszulą. Uśmiechnął się.- Moje serce też kiedyś żyło, wiesz? Jeśli cię zabiję dziś w nocy… już nigdy tego nie usłyszę…-wyszeptał łamiącym się głosem i ostrożnie pocałował go w szyję napawając się zapachem jego ciała.- Zastygniesz… nieruchomy… zaczniesz się rozkładać… twoje ciało zgnije tak, jak ciała tych dzieci… Przestaniesz pachnieć kwiatami i truskawkami… będziesz taki zimny jak ja…

Osiemnastolatek drżał przez słowa, które wydobywały się z ust Vincenta. Mówił je z takim żalem.

-Zawsze o północy… Robię rzeczy, których nigdy bym nie przypisał do swej osoby… Ale nie żałuję ich i w środku czuję szczęśliwy… Inni widzą czerwień… A jedyne co widzę ja, to fiolet… Dlatego jestem Purple Guy… To wszystko teraz staje się jasne, co nie Jeremy?- odwrócił go do siebie przodem, będąc pewien, że w jego oczach maluje się strach, ale przeżył niemały szok. Szatyn patrzył na niego z ufnością i czymś na kształt współczucia. Springtrap przytulił go mocno do swej piersi i usiadł z nim na podłodze i głaskał jego włosy drżącą dłonią. Siedział z nim tak przez kilka godzin. Żaden z nich się nie odzywał, oboje bez słów wzajemnie się pocieszali. Nagle starszy uniósł wzrok.- Nie boisz się śmierci? Ani trochę? Cały czas jesteś taki spokojny. Zachowujesz się jak masochista, wiesz?

-Wiem to Springi… eh… Pogodziłem się z tym, że nikogo już nie obchodzi czy żyję, czy w końcu zdechłem...Ba! Wielu by się z tego powodu cieszyło. Jestem sam na tym świecie zupełnie tak, jak ty…

Nie odzywali się aż do momentu, w którym Jeremy musiał udać się do biura. Złotowłosy cały czas trzymał chłopaka zaborczo w swoich ramionach.

-Żegnaj Jeremy… Byłeś trudnym przeciwnikiem… I… Chcę byś wiedział, że stałeś mi się bliski… mimo tak krótkiej znajomości…- mężczyzna jąkał się i przeczesywał delikatnie brązowe włosy.- Dziękuję…

-To ja dziękuję… Ale… wiedz, że to ja wygram!- wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu, a Vincent zaśmiał się, nachylił niebezpiecznie nisko i pocałował szatyna czule w usta, a ten natychmiast oblał się rumieńcem.

-Ze mną nikt nie wygra… Zapamiętaj to… Żegnaj.- puścił go i od razu zniknął.

Jeremy patrzył pustym wzrokiem w głąb korytarza, ale nic nie ujrzał. Po jego policzku spłynęła jedna, jedyna łza. Po chwili obrócił się na pięcie i usiadł za biurkiem. Uderzył w nie pięścią.

-Nie dam ci wygrać! Tym razem to ja zostanę zwycięzcą!- uśmiechnął się do kamer i natychmiast zaczął szukać tych pięknych, złotych oczu.

12.00…

Tyle lat minęło odkąd widziałem tu twarz… Byłem samotny i zniszczony…

Pojawił się szybko na dziewiątce i wlepiał oczy w kamerę, wykorzystałem chwilę i zablokowałem szyb wentylacyjny, co okazało okazało się najlepszym co mogłem zrobić, gdyż po sekundzie uszasty już tam był. Stał się o wiele szybszy niż wcześniej. Jeremy szybko zwabił go na poprzednią pozycję.

-Dam radę! Springtrap! Wygram z tobą!- krzyczał ze łzami w oczach i trząsł się, cały czas z nim walczył, choć często był zmuszony resetować system, przez co uszasty zbliżał się na niebezpieczną odległość.

1.00…

W tym piekle od zawsze wołam dom…

Skoczył na niego spalony lis z wrzaskiem, który ogłuszył go na piętnaście minut i przez to robił wszystko skołowany i przerażony, miał wrażenie, że serce wyskoczy mu z piersi i samo odda się Springtrapowi machając białą flagą.

-To wszystko dzieje się w twojej głowie… Jeremy… One nie istnieją…- szeptał i nagle uświadomił sobie jedno. Wcale nie chce tak młodo umrzeć, nie teraz, nie tak! On chce jeszcze żyć!- Proszę Vincent zlituj się… obiecuję, że cię nie zostawię!

-Kłamiesz…- powiedział mu jakiś głos w głowie, a chłopak zaczął nią kręcić na boki, był coraz słabszy.

2.00…

Powinieneś zostawić mnie tu… bym się rozłożył…

-Musze stąd wyjść, Vincent! Jeszcze tyle rzeczy…- panikował i szybko oddychał, mimo swojego stanu wciąż dzielnie powstrzymywał Springtrapa. Ręce mu się trzęsły, a po czole spływały kropelki potu, wiedział, że popełnił kilka błędów, przez co raz widok zasłoniła mu głowa smutnej kukiełki.- To tylko moja wyobraźnia… to nie jest prawda…- powtarzał jak mantrę. Duchy przypominające animatroniki atakowały go coraz częściej, przez co popełniał wiele błędów i tracił cenny czas.

3.00…

Znalezienie mnie było najgorszym błędem…

-Vincent…- szepnął płaczliwie i uderzył się w twarz dla otrzeźwienia, na jego bladym ze strachu policzku powstał czerwony ślad.- Straszysz mnie… Boję się ciebie…- miał nadzieję, że to zadziała, ale przypomniał sobie słowa mężczyzny.- Ja widzę czerwień… a ty swój ukochany fiolet…- uśmiechnął się.- Muszę wrócić Springi… Ja jeszcze nie przegrałem swojego życia… uświadomiłeś mnie w tym…- miał nadzieję, że złotowłosy go usłyszy i rzeczywiście słyszał. Stał już za szybą , przez którą widział zrozpaczonego młodego mężczyznę, przez co jego martwe serce zadrżało i po raz pierwszy przy swojej ofierze poczuł, że nie chce jej zabić.

Ale musi.

4.00…

I teraz znalazłem nową obsesję…

-Vincent!- wrzasnął kiedy uniósł wzrok, a złotowłosy zmierzał już w stronę biura.- NIE! NIE!- wrzeszczał ze łzami w oczach.-Nie…- włączył się alarm, więc odruchowo chwycił tablet, na którym miał możliwość resetu systemu, słyszał tupot, a po chwili tablet został mu wyszarpnięty z rąk, złamany wpół i rzucony na ziemię, szatyn uniósł oczy pełne łez w górę na mężczyznę, który zrzucił go z krzesła i uderzył stanął na jego nodze. Oboje usłyszeli przerażający trzask, a po chwili wrzask młodszego przepełniony bólem i rozpaczą rozniósł się po pomieszczeniu.

-Vincent!- darł się i chwycił nogawkę zniszczonych spodni złotowłosego.

-Jestem Springtrap.- powiedział śmiertelnie poważnie i nachylił się nad swoją ofiarą.

-Jesteś Vincent…- wyszeptał, a po jego policzkach wreszcie pociekły łzy. Uświadomił sobie, że to już nie jest miły i czuły Vincent. Teraz to prawdziwy potwór, który zaraz odbierze mu życie, spojrzał na zegar z nadzieją, która zaraz zniknęła. Dwadzieścia minut. Do tego czasu na pewno zginie i nigdy już nie poczuje… nic.- Ja nie mogę umrzeć… Błagam… Naprawdę nie chcę… - wyciągnął do niego rękę i zacisnął ją na jego dłoni, dławił się własnymi łzami. To koniec. Tu zakończy swój żywot. Zginie na tej brudnej podłodze. Ale przynajmniej strach przyćmiewał ból, który odczuwał.

-To czas twojej śmierci.- nachylił się nad drobniejszym ciałem i przyłożył dłoń do piersi chłopaka.- Bum… Bum Bum…- powiedział cicho i wbił dłoń w pierś szatyna, który tylko jęknął, a po jego policzku spłynęła ostatnia łza.

-Vincent…- dławił się i w końcu wykrztusił krew. Patrzył mu w oczy, a jego ciało opuścił ostatni oddech i znieruchomiał, a Springtrap, trzymając w ręce ociekające krwią serce, wpatrywał się w martwe oczy, odrzucił mięsień i upadł na kolana przy ciele. Drżał i wyciągnął zakrwawioną dłoń w stronę bladej twarzy Jeremy'ego, pogłaskał ją, zostawiając na niej czerwone ślady.

-I znów widzę fiolet…

I teraz zostaliśmy tylko ty… i ja... 

****************************************************************************

No cześć. Teraz autorka ma depresje i umiera tonąc we własnych chusteczkach, To wygląda na koniec, co nie?

 To pa... :*