Pięć nocy w Freadbear's Fright - noc szósta

Wstał popołudniu i zjadł kanapki przygotowane przez młodą, piękną żonę. Wiele osób dookoła zazdrościło mu tego wspaniałego życia, on sam szanował to co miał. Dostał właśnie świetnie opłacalną propozycję pracy jako nocny stróż w jakimś domu strachów, który był już nieczynny od lat. Podobno ostatnimi czasy ktoś został tam brutalnie zamordowany, ale raczej mało go to obchodziło, bo pewnie ofiara miała zatargi z kimś i została pozbawiona życia.

-Uważaj na siebie, Bob. Nadal się obawiam co do tej pracy… Może lepiej zostań? Twój szef na pewno się nie połapie. Masz klucze… no i będziesz tu bezpieczny…- brunetka jak zwykle panikowała, robiąc niepotrzebne zamieszanie, ale mężczyzna starał się zrozumieć żonę. Na jej miejscu też, by się bał, ale na szczęście kobietą nie jest. Wstał z uśmiechem, objął ukochaną i złożył pocałunek na jej czole.

-Nie bój się. Obiecuję, że około siódmej będę jadł z tobą śniadanie, a potem położę się spać. A za pięć dni pojedziemy na weekend w góry… Pamiętaj, że nie możesz się denerwować, Lucy. Nosisz pod sercem nasze dziecko.- pogłaskał jej plecy i posprzątał po swoim posiłku.- Teraz masz czas na zakupy i plotki z koleżankami, bo jak skończę służbę… Bardzo mocno cię przytulę i pójdziemy na romantyczny spacer, tak jak kiedyś.

-Ufam ci. Napisz od czasu do czasu, okej? Będę się mniej denerwować, jak obudzę się w nocy i zobaczę wiadomość.- wydęła usta i usiadła przy stole popijając herbatę Mężczyzna zaśmiał się i pokręcił głową.

-Oczywiście kochanie. Postaram się. A tymczasem pozwól, że wezmę prysznic, a potem upieczemy jakieś pyszne ciasto.- zaśmiał się, widząc wzrok kobiety.

-Upieczemy? Żarłok. Wszyscy dobrze wiedzą, że ja upiekę.

Poszedł do łazienki ze śmiechem.

Po kilku godzinach, pożegnał się z czarnowłosą i wsiadł do samochodu, odpalił go i ruszył w stronę Freadbear's Fright . Gwizdał pod nosem jakąś melodię, a gdy zaparkował przed dawną pizzerią, przypiął do koszuli odznakę. Wysiadł i wszedł do budynku, w którym się zamknął. Wyciągnął telefon i spojrzał na godzinę. Za dwadzieścia minut zaczyna zmianę. Postanowił oswoić się ze swoim stanowiskiem pracy, a porozgląda się kiedy indziej.

Wszystko wokół mężczyzny wydawało się zgniłe i zielonkawe, co napawało lekkim obrzydzeniem.

-Ale tu syf. Bardziej im się przyda sprzątaczka, niż nocny stróż. Kto się zapuszcza w takie miejsca… Ugh!- wzdrygnął się i za pomocą mapki narysowanej przez pracodawcę, którą otrzymał wraz z kluczami, wszedł do pomieszczenia dla strażnika. Pierwsze co rzuciło mu się w oczy to zaschnięta krew, która „ozdabiała” kafelki.- Nawet nie posprzątali po tym gościu?

Usiadł za biurkiem i dostrzegł tablet oraz komputer, włączył obydwa. Na komputerze znajdował się obraz z kamer, odtwarzacz audio i opcja zamykania wentylacji. Rozejrzał się po pomieszczeniu. Naprzeciw niego była ogromna szyba z widokiem na korytarz prowadzący do biura. W lewym rogu stał karton z kolorowymi maskami. Biuro nie miało drzwi, a zaraz za wyjściem stał manekin niedźwiedzia, wgapiający się w osobę w pomieszczeniu pustymi oczodołami.

-No dobrze. Czas zacząć najnudniejszą noc w moim życiu.- westchnął i wysłał jeszcze żonie sms, że wszystko jest w porządku.

„…12:00 
Oglądam cię…”

Przeskakiwał spokojnie z kamery na kamerę, nie zwracał na nic szczególnej uwagi. Raczej miał to gdzieś. Zaczął grać w jakąś nudną grę na telefonie. W pewnym momencie przestał oglądać obraz w kamerze i uciął sobie drzemkę. Nie zauważył więc, jak pewien złotooki mężczyzna powolnym krokiem, z szyderczym uśmiechem zbliża się do biura.

-Vincent.- szepnął znajomy mu głos, który sprawił, że jego ciało zesztywniało i napawało się cudownym dźwiękiem. Skubaniec miał go w garści. Nadal nie wiedział jak to możliwe, że teraz ma go na co dzień tylko dla siebie. I choć nocą staje się jego łańcuchem, lubił takie więzienie, przestał wołać dom w tym piekielnym miejscu.

„…1:00 
Zaczynam grę…”

W końcu dziwne uczucie zniknęło i znów mógł się ruszyć.

-Jestem Springtrap.- wyszczerzył zęby do niższego chłopaka o czarnych jak smoła oczach, ciemnobrązowych włosach ze złotymi pasemkami. Był blady i miał na sobie podobny strój do tego, który miał na sobie uszasty, z tym że jego był o wiele czystszy i niemal niezniszczony. Pod szyją miał fioletową muchę, a na głowie kapelusik w tym samym kolorze. Młodszy westchnął, złapał dłoń Vincenta, wspiął się i pocałował delikatnie.

-W taki razie, Springi, proszę cię, byś był miły dla naszego nowego gościa.- uśmiechnął się wesoło.

-Zmuś mnie, Freadbear! - zaśmiał się i zaczął biec do kolejnego pomieszczenia.

„...2:00
Przemykam się…”

-Jesteś coraz bardziej dziecinny, Springi. Jak pierwszy raz się spotkaliśmy… byłeś ŚMIERTELNIE poważny.- ruszył za nim powoli.- Hello~

Uszasty jak na zawołanie wynurzył się z cienia i chwycił chłopaka w pasie, uniósł nad ziemie, by być z nim na równi. Zetknął się z nim czołem i patrzył mu w oczy. To ciało… wciąż takie żywe i ludzkie. Takie kruche i ciepłe, mimo wszystko wciąż żałował tego co zrobił, gdyż czuł cząstkę nienawiści w chłopaku.

-Wciąż mnie ignoruje co? Powinien teraz mnie wypatrywać i trząść portkami. Ja zaraz po niego pójdę.- odstawił chłopaka i ruszył szybko, a brązowowłosy wywrócił oczami, powoli nudziło go zachowanie mężczyzny.

„…3:00
Wypatruj mnie!...”

Złotowłosy biegł szybko w stronę biura, nie czuł, by Jeremy go ograniczał swoim niewytłumaczalnym darem. Nadal się cieszył, że tamtego dnia uciekł do ukrytej piwnicy, należącej do byłej lokacji. Znalazł tam złotego Freddy'ego. Pierwszy model, ten sam, który doprowadził do śmierci jego syna. Dzięki temu, teraz całymi dniami może trzymać w ramionach tego ślicznego, ciepłego chłopaka. To co, że nocą stają się przeciwnikami? Są razem i tylko to się liczy. Nie są już samotni, oboje mają na ustach uśmiech, siadają rankiem w piwnicy, Vincent opowiada o tym jak było kiedyś w pizzerii. Nic nie zakłóca ich nawiązującej się więzi. Tylko czasem, gdy Jeremy zasypia… budzą go koszmary. Mówi wtedy, że złote oczy są czerwone jak krew i zabijają go. Po każdym takim koszmarze, myśli, że jest żywy i chce wrócić do domu. Za każdym razem płacze, bo nie może wyjść. Mężczyzna wtedy jest niebywale smutny i ma nadzieję, że kiedyś chłopak zapomni o swoim ludzkim życiu.

„…4:00
Przesrane masz!...”

Brązowowłosy skoczył na plecy uszastego, objął mocno jego szyję i oplótł nogami w pasie. Pocałował go w kark i zmierzwił mu włosy.

-Mam nadzieję, że już się poddajesz kochaniutki!~ Troszkę znużyła mnie tak gra, a twoja rzekoma przyszła ofiara ma cię głęboko w czterech literach. Uśmiechnął się i zeskoczył z niego, skakał wokół jego postaci i śpiewał jakieś dziecięce piosenki, a on napawał się widokiem jego ciała. Uśmiechnął się po raz kolejny tej nocy, przeczesał włosy i kompletnie ignorując niemalże wszystko, złapał go, przechylił i mocno pocałował. Uwielbiał smak tych ust. Nadal był tak cudowny jak za życia. Podobnie było z zapachem włosów. Nadal był kwiatowy z nutką truskawki.

-Teraz mogę się poddać. I tak zaraz szósta. Dopadnę go innej nocy!- pogroził Jeremy'emu palcem.

„…5:00
Zasady znasz!...”

Bob opuścił budynek i wrócił do żony. Dwoje mężczyzn zeszło powoli do piwnicy śmiejąc się i rozmawiając o ich ulubionej muzyce, gdyż poprzedniego dnia znaleźli w piwnicy stare kasety. Nie przejmowali się przykrymi rzeczami i Vincent miał nadzieję, że zostanie już tak na zawsze. Pamiętał bardzo dobrze, jak myślał, że stracił wszystko już na wieki.

-Jeremy…- wstał i chwycił jeszcze ciepłe serce, wyszedł z pomieszczenia ostatni raz spoglądając na nieruchome ciało. Tulił do siebie mięsień i wszedł do dawno nieodwiedzanych przez siebie pomieszczeń, krążył bez celu, słyszał jak nad nim funkcjonariusze rozprawiają o brutalnym morderstwie.

I wtedy znalazł kostium złotego niedźwiedzia. Rozpruł go i włożył w niego serce ukochanego. Nie spodziewał się tego, co wydarzyło się dzień później, gdy wszedł nocą na górę i napotkał płaczącego w kącie chłopaka.

-Springi! Zamyśliłeś się…- uśmiechnął się wesoło chłopak.

-Przepraszam…- pocałował brązowowłosego w policzek i uśmiechnął się czule.- Już nigdy nie pozwolę ci mnie opuścić…

-Ja nie pozwolę ci zobaczyć fioletu…

-Nie chcę go widzieć… Mam ciebie…- zdjął mu fioletowy kapelusz i ułożył go na swoich kolanach.

Oboje myśleli, że dla takich jak oni nie ma szczęśliwych zakończeń. Jeden z nich zrobił coś wbrew sobie, by jego umęczona dusza zobaczyła upragniony fiolet. Mieli zostać bohaterami tragicznymi, ale przezwyciężyli okrutny los.

I znalazłem obsesję… Teraz jesteśmy tylko ty… i ja… Na wieki…

Tyle lat minęło odkąd widziałem tu twarz…

Byłem samotny i zniszczony, wciąż wołałem dom…

I wtedy przyszedłeś… Męczony duchami przeszłości…

Uruchomiłeś mnie… Poczułem jakby znów biło moje serce…

 

Ale teraz masz już nową obsesję… I jesteśmy tylko ty… i ja...

*****************************************************************************

To teraz pisać kto się zdziwił i przetarł kilkukrotnie oczy? xD Wasza Ozzy siedziała do czwartej nad ranem i reanimowała Jeremy'ego :D  

Powiem wam szczerze, że długo się zastanawiałam nad sensem tej krótkiej serii, ale stwierdziłam, że dam szansę sobie i swoim umiejętnościom. 

Kto z was nie zna gry i fabuły, polecam gorąco! Może gra sama w sobie nie jest jakaś wybitna, ale fabuła tajemnicza i osobom takim jak ja daje duże pole do manewru i jest to efekt tego, że fabuła w ogóle nie została wyjaśniona przez autora, a on sam jest bardzo tajemniczy i naprowadza nas na wszystko drobnymi gestami (teraz wyszła jego nowa gra związana z tą serią, ale usunął ją po kilku dniach i stwierdził, że musi ją dopracować i potem wydać za darmo dla wszystkich, co mnie niezmiernie ucieszyło). Cztery części gry, RPG na ich podstawie, książka i film w przygotowaniu. Czekam niecierpliwie aż wszystko się wyjaśni :D

Springtrap od zawsze był samotny, jest też moim ukochanym animatronikiem, który ma uśmiech typowego pedofila i stwierdziłam, że on aż się prosi o przywrócenie do świetności złotego Freddy'ego. W końcu nim Vincent ( jego imię wymyślił fandom xd) został zatrzaśnięty w kostiumie, animatronik był jednym z pierwszych w restauracji.

Jak dokładnie doszło do śmierci Purple Guy'a? To logiczne i spójne. Tak jak zginęło to dziecko w paszczy Freadbear'a, chociaż w tym przypadku łzy sprawiły, że w szczęce endoszkieletu powstało zwarcie, które doprowadziło do zaciśnięcia się ich na głowie chłopca. W przypadku Vincenta wiele zdziałało wątpliwe bezpieczeństwo kostiumu Spring Bonnie'go i przeciekający dach. Sprężyny puściły i wbiły z ogromną mocą w ciało.

Może troszkę wam rozjaśniłam jak doszło do śmierci Vincenta. I mam nadzieję, że nie zawiedliście się tym rozdziałem, a wręcz cieszycie się, że jednak nadeszła noc szósta, która wszystko kończy. Tak, teraz możemy pożegnać się z Jeremy'm oraz Vincentem. I uważam, że dobrze postąpiłam znów łącząc na wieki kultowe animatroniki z pierwszych lokacji. Nie uważacie, że dopełniają się idealnie? Springtrap idzie zabić, a Freadbear powstrzymuje go i chroni jego niczego nieświadome ofiary.

Tak więc może zrobimy coś szalonego? Wiem, że komentują dwie, w porywach trzy osoby, ale możecie zadać pytanie bohaterom. Jakie chcecie ^^ Do zobaczenia, biegnę pisać historię naszego chudego grubaska <3

Żegnajcie!~