Human - rozdział pierwszy

Asnave niegdyś było piękną krainą, w której panowała zgoda i harmonia, większość ziem pokrywały lasy, w których zamieszkiwały oswojone zwierzęta. Miasta były niezwykle duże, ale żyjące w zgodzie z naturą. Kraina ta, była wolna od niezgody, wojny czy chorób, znajdowała się pod władaniem rasy ludzkiej. 

Ale każde imperium, nawet te najpiękniejsze i najbardziej zgodne, w końcu upadnie.

Było to w roku pięćsetnym „Złotej Ery”, król miał już ponad osiemdziesiąt lat, a jego ukochana żona przez całe swe życie nie powiła ani jednego potomka. Raz urodziła synka, ale ten niestety zmarł po kilku dniach. Mieszkańcy krainy uznawali to za zły omen i niestety… Nie pomylili się.

Był deszczowy wieczór, król dostał gorączki, więc musiał odpoczywać. Pałac nie był zabezpieczony, gdyż nikt nie spodziewał się tego, co miało zaraz się stać. Selan- królowa Asnave i ukochana żona Aarona- siedziała przy łożu męża z delikatnym uśmiechem i ściskała jego dłoń.

Wszystko działo się niezwykle szybko, do skromnej komnaty wpadła horda demonów. Nim Selan zdążyła zareagować długi miecz przeszył jej ciało, a jedyne co zdążyła zarejestrować przed swą śmiercią, to głowa ukochanego trzymana w silnej dłoni demona i radosny okrzyk.

Od tamtej pamiętnej nocy, ludzie stali się niewolnikami, a Asnave zyskało nowego władcę. Był on bezwzględny, a jego okrucieństwo było znane od morza Gene aż po pasma gór Agoli. Kraina zaczęła powoli obumierać, a na jej kościach powstało imperium, zwane przez zagranicznych Jahanamu.

Samael podzielił Asnave na kasty. Oczywistym było, że na najwyższym szczeblu znajdowały się demony. W pojedynkę były one niemal bezbronne, gdyż wystarczyło stu ludzi, by je pokonać.

 Zaraz pod demonami znajdywali się czarownicy, byli oni obdarzeni niezwykle potężną magią. Od początku działali w zmowie z piekielnymi istotami, ale nie kwapili się do przejęcia władzy.

 Inne stworzenia, którymi były między innymi wilkołaki, elfy, nimfy i wampiry, byli normalnymi obywatelami. Większość z nich była bardzo uboga, ale niektórzy posiadali majątek większy niż niejeden czarownik.

Ostatnią kastą byli ludzie. Posiadali oni fizyczne cechy większości istot żyjących w Asnave, dlatego po osiągnięciu dorosłości każdy z nich był poddawany naznaczaniu. Plecy każdego dorosłego człowieka pokrywało wyszyte słowo przedstawiające nazwę ich rasy. Po latach przestali oni być nawet nazywani ludźmi, a zostali przez najwyższą kastę określeni mianem „Naznaczeni”.

W roku sześćdziesiątym „Ery Śmierci” Asnave przypominało ogromny cmentarz, lasy jakby obumarły, a zwierzęta w nich mieszkające zamieniły się w dzikie bestie.  Niebo przez cały czas było szare i od lat nie pozwoliło słońcu dotrzeć na ziemię.

W mieście Calvanos stał mały domek, który również został dosięgnięty przez okrucieństwo  Samaela. Był on smutny, zbudowany z desek, które mogły pamiętać pradziada króla Aarona. Mieszkał w nim elf wraz ze swoją żoną. Oboje bardzo pragnęli mieć dziecko, lecz niestety odkąd na tronie zasiadł Samael, wiele istot nie mogło mieć dziecka, przez co populacja znacznie się zmniejszyła. Xavier, tak miał na imię owy elf, oraz jego małżonka Maria dwa miesiące wcześniej przyjęli pod swój dach brzemienną kobietę, która błagała ich o ratunek maleństwa przed naznaczeniem. Maria zareagowała niemal od razu i szybko ukryła ciężarną. Xavier chcąc nie chcąc również się zgodził i oboje pielęgnowali kobietę oraz jej nienarodzone dziecko.

 W końcu nadszedł czas rozwiązania. Urodził się zdrowy i silny chłopiec, ale matka niestety zmarła. Elfy przyrzekły sobie, że nigdy nie opuszczą dziecka i rzeczywiście tak było. Pilnowali go cały czas, Xavier mimo swego sędziwego wieku uczył go walki i samoobrony. Oboje wpajali mu najważniejsze prawdy oraz przedstawili historię Asnave.

*********************************************************************************

-Tato!- krzyknął uśmiechnięty od ucha do ucha Valentine.- Mama upiekła pyszne ciasto, wiesz, wiesz, wiesz?!- skakał radośnie po całym pomieszczeniu czym wywołał u Xaviera śmiech. Siwy, pomarszczony elf wstał powoli i podszedł do blondyna. Poczochrał jego włosy.

-No to trzeba koniecznie sprawdzić jak ono smakuje, nieprawdaż? Ale to po lekcji. Dziś nauczysz się walki mieczem.

Niebieskie oczęta dziecka rozbłysły.

-Naprawdę?! Będę mógł potrzymać twój miecz?!

Staruszek zachichotał, podszedł do skromnego kominka i ściągnął miecz.

-Nigdy go nie użyłem, ale wiem jedną rzecz o nim. Jest to miecz, którym Samael zabił króla Aarona. Od teraz należy do ciebie. Chodźmy na zewnątrz, tam poćwiczymy. Mama dostałaby zawał, gdyby zobaczyła co wyprawiamy.

Oboje założyli nieco cieplejsze ubrania i wyszli za domek, gdzie Maria miała mały ogródek. Stało w nim potężne drzewo, które od lat służyło im jako worek treningowy, co było widać po obdrapanej korze i licznych nierównościach. 

*Kilka lat później*

Blond młodzieniec obserwował ciało swojej matki, która właśnie zasnęła wiecznym snem. Na ustach miała delikatny uśmiech, Valentine trzymał delikatnie jedną jej dłoń, a Xavier drugą. Oboje nie byli w stanie hamować łez, ogień w osmolonym Koninku powoli dogasał i tracił ciepło, podobnie jak ciało leżącej na łożu kobiety.

-Jest teraz w lepszym miejscu.- przerwał ciszę siwowłosy. Niebieskooki otworzył zaczerwienione oczy.

-Tego nie wiemy. Pozostaje nam wiara. – skwitował wypowiedź ojca, delikatnie ucałował dłoń zmarłej i ułożył ją ostrożnie na jej ciele.

- Synu, muszę ci w końcu wyznać prawdę. Maria… błagała mnie byś dowiedział się po jej śmierci, taka była jej wola. Mam nadzieję, że nas zrozumiesz.

Chłopak uważnie obserwował ojca przenikliwym wzrokiem.

-Pamiętaj, nawet jeśli ta prawda będzie okropna. Nadal będę was kochał. Co chcesz mi powiedzieć ojcze?

Mężczyzna zawahał się i westchnął. Zacisną powieki i odłożył dłoń ukochanej. Valentine cierpliwie czekał. Nie czuł niepokoju, był wręcz przerażająco spokojny, co tylko odbierało elfowi  odwagę.

-Synu… Siedemnaście lat temu… Zawitała do naszego domu przerażona kobieta. Była ona w zaawansowanej ciąży. Maria i ja… zajęliśmy się nią. Ona… była twoją matką. –wyznał w końcu.

Chłopak tylko zadrżał i zacisnął zęby. Oddychał głęboko i powoli.

-Jak miała na imię? Kim była?

Starzec wstał, dało się usłyszeć chrzęst zastanych kości, podszedł do okna i zamknął okiennice.

-Miała na imię Florence. Była ludzką kobietą. Twój ojciec został zabity przez demony, jej udało się uciec, ale… była zbyt słaba. Zmarła podczas porodu. Jeśli chcesz… mam list, który napisała przed twoimi narodzinami.

Chłopak uśmiechnął się i przytulił ojca:

-Uważam, że dobrze postąpiliście. Mam rodziców. A nie jakiegoś Xaviera i jakąś Marię.

Mężczyzna uśmiechnął się i podał chłopakowi pożółkłą kopertę.

Następnego dnia wyprawili Marii pogrzeb, pochowali ją wśród jej ukochanych kwiatów, siedzieli przy jej grobie do czasu aż nie zmarzli i byli zmuszeni wracać do chatki.

Xavier zmarł dwa lata później. Umarł we śnie, tym samym pozostawiając chłopaka samego sobie.

Valentine wiedział, że jak najszybciej musi znaleźć schronienie, bo inaczej demony zrobią z niego niewolnika. Dziewiętnastolatek pochował ostatnią bliską osobę i spakował wszystkie rzeczy do dużej walizki. Usiadł przed kominkiem ze łzami w oczach i wyciągnął z kieszeni płaszcza list od swej biologicznej matki.

-Wypełnię twą wolę.

*********************************************************************************

No i oto pierwszy rozdział "Human". Przepraszam cię Roszpunciu, w tym opowiadaniu chciałam by czytelnik sam wyłapał jacy są bohaterowie, jak wyglądają i tak dalej :c Ale jeśli bardzo chcesz to można zawsze mnie złapać na GG ^^ No dobra, a teraz spadam i mam szczerą nadzieję, że ktoś to przeczyta ;-; Kocham Was wiecie? ^^

Ozzy - chan :3 (Tak, te nazwy są beznadziejne, Góry Agoli powstały gdy spojrzałam na podręcznik od Biologii, kto bogatemu zabroni? x,D)